Jak zostałam wiedźmą

…a jak już zasną, to nie śni im się nic ładnego, nie,
tylko że mają więcej, więcej, więcej, więcej –
albo że mają mniej, mniej, mniej, mniej, ciągle mniej,
prawie nic.

Dorota Masłowska, Jak zostałam wiedźmą

Tak, jak współczesne krainy snów różnią się od tych dawnych, tajemniczych, tak współczesne bajki różnią się od tych klasycznych. Dorota Masłowska, jedna z najbardziej poczytnych polskich pisarek, w swoim jedynym tekście napisanym dla dzieci, zaprasza nas w podróż do bardzo, bardzo współczesnej baśni. Baśni wypełnionej… zwykłymi postaciami, takimi jak pracownik stacji benzynowej, kasjerka hipermarketu, konsultantka firmy kosmetycznej czy mama ćwicząca taekwondo. Są w niej też wszechobecne dzisiejsze gadżety: iPhone`y, puderniczki czy samochody, a pośród nich pojawia się… wygłodniała Wiedźma, która poszukuje niegrzecznego, idealnego do schrupania dziecka. Pewnego dnia znajduje Dziewczynkę, jednak elektroniczny wykrywacz wiedźmy wskazuje, że dziecko jest zbyt dobre i może okazać się trujące. Jedynym rozwiązaniem w tej sytuacji staje się zmieszanie Dziewczynki z jakimś niegrzecznym Chłopcem. Używając Pyłu Sennego, dzięki któremu przeniosą się do Snu Krainy, a takżę atomizera „Podmiana Myśli”, Wiedźma wysyła Dziewczynkę na poszukiwanie niegrzecznego Chłopca. Podróż okazuje się brzemienna w skutkach dla Wiedźmy, Dziewczynki oraz pozostałych bohaterów. W jej trakcie poznajemy bolączkę współczesnego świata – plagę wszechogarniającego konsumpcjonizmu i dorosłych ludzi, który chcą „więcej, i więcej, i więcej”…

Dorota Masłowska, niezwykle umiejętnie i nienachalnie prowadzi wątek wiecznego nienasycenia, zarówno dzisiejszych dorosłych, jak i dzieci, ich manii kupowania wszystkiego, ślepej podatności na reklamę, wiecznie niezaspokojonego głodu posiadania. Podążając przez miasto i zaglądając ludziom w okna Wiedźma zauważa, że pragnienie „więcej” jest nie tylko wypowiadane i realizowane na jawie, ale też w ludzkich snach.

W spektaklu poetycki tekst Doroty Masłowskiej jest mówiony i śpiewany. Muzykę do songów napisał Łukasz Damrych, a towarzyszą nam one od początku, zbliżając sztukę do musicalu.